“Geef Vlaamse arbeidsmarkt oplossingen op maat van Vlaanderen”

“Met de arbeidsdeal van paars-groen blijft Vlaanderen de rekening betalen”, zegt Kamerlid Hans Verreyt. “De werklozen worden niet geactiveerd en de knelpuntberoepen geraken niet ingevuld, en daarnaast blijven de maatregelen ter bevordering van de werk-leven-balans uit. Om hieraan te verhelpen is een asymmetrisch beleid absoluut noodzakelijk, toegespitst op de specifieke noden van de deelstaten.”

“Vlaanderen heeft vooral nood aan geschikte arbeidskrachten”, aldus Verreyt. “Maar de arbeidsdeal gaat totaal voorbij aan deze verzuchting. Op geen enkele manier wordt door paars-groen een oplossing geboden om de werkzaamheidsgraad op te trekken. Er bestaan nochtans zeker mogelijkheden om het arbeidsaanbod te vergroten en te voldoen aan de grote vraag.”

“De arbeidsdeal van De Croo doet niets om de werkzaamheidsgraad op te trekken”

“Zo wil het Vlaams Belang inzetten op de arbeidsmobiliteit, en Walen en Brusselaars overtuigen om in Vlaanderen te werken”, vervolgt Verreyt. “Dit kan onder meer bekomen worden door een betere verloning op Vlaams niveau, door een belastingvoordeel bij interregionale tewerkstelling of door een aanpassing van de sociale uitkeringen aan de lagere levensduurte in Wallonië.”

“En we moeten de werkzaamheidsgraad in Vlaanderen verhogen tot 85 procent. Hetgeen zeker realistisch is. De ambitie van 80 procent, waar we in Vlaanderen trouwens al bijna aan zitten, is achterhaald”, aldus nog Verreyt. “Een hogere werkzaamheidsgraad zorgt voor een broodnodige verlaging van de belastingdruk en dus van de werkdruk in Vlaanderen. Maar Wallonië en Brussel blijven helaas ver achter, een achterstand die er de laatste 20 jaar alleen maar groter op is geworden.”

“De arbeidsdeal legt klemtonen die de Vlaamse arbeidsmarkt niets vooruithelpen”, besluit Verreyt. “Zo moeten we prioriteit geven aan opleidingen die werklozen aan een job helpen, eerder dan aan verplichte bedrijfsopleidingen. En zo hebben we nood aan één sociaal statuut en niet aan een lijstje met criteria om het statuut van een werkende te bepalen, en hebben we nood aan een algemene loonlastverlaging. Hiernaast hebben Vlaamse werkgevers al helemaal geen nood aan een opvolging van diversiteit in bedrijven. Mocht er al ergens sprake zijn van discriminatie, is dat eerder het geval in Brussel ten nadele van Vlamingen.”