Nieuwe terugkeercijfers desastreus
Nadat eerder duidelijk werd dat het aantal asielaanvragen in de eerste jaarhelft onverminderd de hoogte in gaat, manifesteert zich op het vlak van de terugkeercijfers precies de omgekeerde beweging. “Met 16.051 asielaanvragen kennen we in de eerste zes maanden van dit jaar een stijging van liefst 23 procent in vergelijking met dezelfde periode in 2019”, zegt Kamerlid Dries Van Langenhove (Vlaams Belang-fractie). “Terwijl van de 13.006 personen die een terugkeerbesluit kregen, in dezelfde periode welgeteld 2.579 personen vrijwillig of gedwongen terugkeerden, goed voor amper 20 procent.”
“In de ruimste interpretatie staat wat de terugkeercijfers betreft de teller voor de eerste jaarhelft op nauwelijks 3.396. Dat gaat dan over gedwongen terugkeer, vrijwillige terugkeer en terugdrijvingen aan de grens”, aldus Van Langenhove, die hierover cijfers van de Dienst Vreemdelingenzaken kon inkijken. “Wanneer we deze cijfers extrapoleren naar een heel jaar, ziet het er niet bepaald naar uit dat de terugkeercijfers weer zullen aanknopen met het precorona-niveau. Zelfs als dat wel het geval zou zijn, zou ook dat maar bitter weinig voorstellen aangezien ook voor corona maar heel weinig mensen effectief terugkeerden. In 2019 was dat aantal al gedaald tot amper 8.706, het laagste cijfer in tien jaar.”
“De terugkeercijfers zijn rampzalig en nu reeds kan met zekerheid gesteld worden dat er van enig evenwicht tussen in- en uitstroom minder dan ooit sprake is”
“Het onevenwicht tussen in- en uitstroom hoeft niet te verbazen”, aldus nog Van Langenhove. “Voormalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (cd&v) mag dan wel bij elke gelegenheid herhaald hebben de terugkeercijfers te willen opdrijven; feit is – en blijft ook onder zijn opvolgster Nicole De Moor (cd&v) – dat daartoe essentiële elementen ontbreken. Een regeling die toelaat dat families met kinderen voor beperkte tijd in aangepaste gesloten gezinsunits ondergebracht kunnen worden in afwachting van hun terugkeer, blijft taboe. Geen enkel gezin met kinderen zal dus ooit nog gedwongen worden uitgewezen. Van de aangekondigde regeling voor de zogenaamde ‘woonstbetredingen’ kwam niets in huis en is in de recente beleidsverklaring van De Moor zelfs geen letter meer terug te vinden. En terwijl de broodnodige verhoging van de capaciteit in de gesloten terugkeercentra vooral tot (nieuwe) aankondigingen beperkt blijft, is er nog steeds geen zicht op geloofwaardige sancties tegen landen die hun uitgewezen onderdanen weigeren terug te nemen.”
“Wat overblijft, is het fameuze ‘aanklampend terugkeerbeleid’, dat in eerste instantie focust op vrijwillige terugkeer, maar die piste is in het verleden al meermaals bewandeld, kostte handenvol geld en bleek niet bepaald een succes”, merkt Van Langenhove op. “De eerste cijfers, waaruit bleek dat van degenen die door een regionaal terugkeerbureau werden uitgenodigd slechts 41 procent kwam opdagen, stemmen in ieder geval niet tot overdreven optimisme.”
“Zolang een drastische ommekeer in het Belgische terugkeerbeleid uitblijft, zullen de cijfers blijven wat ze zijn: voorspelbaar en desastreus”, besluit Van Langenhove.
