“Paars-groen kent enkel minachting voor democratie en Vlamingen”

‘Respect en democratie’ waren de kernwoorden van de paars-groene regering bij haar aantreden. Alexander De Croo (Open Vld) en Kristof Calvo (Groen) konden er niet over zwijgen. Nog geen twee maanden later wordt het Vlaams Belang bevestigd in haar wantrouwen. Uit diverse voorvallen blijkt dat het slechts holle frasen en hele leugens waren.

Het reglement van de Kamer stelt dat de beleidsnota’s, waarin ministers en staatssecretarissen hun beleid uit de doeken doen, ten laatste op 31 oktober moesten worden rondgedeeld. “Geen enkele van de maar liefst 20 federale excellenties heeft die datum gerespecteerd”, zegt fractieleider Barbara Pas (Vlaams Belang). “Door die laattijdigheid had de oppositie vaak niet meer dan 24 uur de tijd om deze voor de bespreking nog door te nemen. Een regelrechte schande.” Zelfs twee weken na de deadline waren sommige ministers nog niet aan hun huiswerk begonnen. Ecolo-minister Gilkinet op kop.

Barbara Pas: “Niet het respect maar net de afkeer voor de democratie is wat de Vivaldikliek verbindt”

Ook respect naar de Vlamingen is onbestaande bij de paars-groene kliek van de Wetstraat. Staatssecretaris Sarah Schlitz (Ecolo) stelde haar beleidsnota voor in het Frans en met een doventolk in gebarentaal voor Franstaligen. “Voor de 65% Nederlandstaligen in dit land was het dus ‘la même chose’!”, aldus Pas. En dat uitgerekend voor de staatssecretaris voor Kansengelijkheid.” Staatssecretaris voor Digitalisering Mathieu Michel (MR), de broer van, deed dan weer een volledig mislukte poging om verstaanbaar Nederlands te praten. Kamervoorzitster Eliane Tillieux (PS) laat de volledige stemprocedures in het Frans verlopen, omdat ze in het Nederlands alleen maar voorgeschreven woordjes kan aflezen. “Iedere opmerking of vraag die ze in het Nederlands krijgt, beantwoordt ze steevast met ‘waarvan akte’, de enige woordjes die ze in het Nederlands heeft vanbuiten geleerd.”

“Het ‘respect’ waar paars-groen de mond over vol had, is alvast geen respect voor de democratie, voor de oppositie en voor de Vlamingen”, besluit Pas. “Meer nog, het enige wat Vivaldi verbindt is net een afkeer voor de politieke wil van de Vlamingen in dit land. Waarvan akte.”