Politiepost in Brussel-Zuid is een zoveelste gebroken belofte
Naar aanleiding van het recente, zoveelste geweld in Brussel-Zuid ondervroeg Kamerlid Frank Troosters minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) over de onveiligheid bij het spoor. “Zeker in dit station bulkt het van de illegalen, daklozen en drugsverslaafden. Diefstal en geweld zijn er de orde van de dag. En de Vivaldiregering, die haar beloftes omtrent de veiligheidshandhaving nooit inloste, heeft er schuld aan dat het zover gekomen is.”
Troosters bracht een steekpartij waar ook kinderen getuige van waren, een jaar geleden in Brussel-Zuid, in herinnering. Een uiterst gewelddadig incident dat zoveel ophef veroorzaakte dat de regering-De Croo zich die keer niet meer kon beperken tot gespeelde verontwaardiging en het uitspreken van wat vrijblijvende veroordelingen. “De eerste minister kwam zowaar met een groot actieplan”, aldus het Kamerlid. “Er werden 22 maatregelen aangekondigd. Eén daarvan was de oprichting van een politiepost in Brussel-Zuid. En daar was het Vlaams Belang, als voorstander van ordehandhaving en harde aanpak van criminaliteit, heel blij mee.”
“NMBS-personeel en treinreizigers zijn de dupe”
Die aanvankelijke blijdschap en hoop heeft echter al lang plaats moeten maken voor desillusie en teleurstelling. “Een jaar later is die politiepost er nog steeds niet”, gaat Troosters, die Verlinden hierover reeds geregeld heeft ondervraagd, verder. “En op mijn vraag naar het waarom van het uitblijven van die politiepost, naar de redenen van de vertraging, bleef de minister ook nu weer het antwoord schuldig.”
“Veel beloven en weinig geven, doet de zotten in vreugde leven, dat was duidelijk het motto van Vivaldi. Niet alleen van het actieplan van De Croo kwam tenslotte weinig of niets in huis. Dat was bijvoorbeeld ook zo waar het ging om de ‘straffe justitie’, de pensioenhervorming, de inkrimping van de partijdotaties of de organisatie van de Vlaamse feestdag, om maar een paar dossiers te noemen”, besluit Troosters. “Het maken van mooie beloftes om ze vervolgens niet in te lossen, was de enige constante. En dat is, zeker wanneer het om veiligheid gaat, wraakroepend. Het NMBS-personeel en de treinreizigers zijn er immers dagelijks de dupe van.”
