OCMW’s in moeilijkheden: massamigratie en transfers zijn onbetaalbaar
De vijf grootste OCMW’s van dit land trekken aan de alarmbel. De OCMW’s van Antwerpen, Gent, Brussel, Luik en Charleroi kunnen het hoofd niet meer boven water houden zonder extra middelen. Stad Antwerpen geeft maar liefst 50 procent meer middelen aan de uitbetaling van leeflonen dan vier jaar geleden. “Dit toont opnieuw aan dat de uitzonderlijk hoge kosten die gepaard gaan met de massamigratie en de transfers naar Wallonië onhoudbaar zijn”, zegt Kamerlid Ellen Samyn. “Het Vlaams Belang pleit voor een splitsing van de sociale zekerheid en voor het afschermen van onze sociale zekerheid voor nieuwkomers. Enkel zo kunnen we een sterke, betaalbare sociale zekerheid voor onze mensen realiseren.”
Terwijl de stad Antwerpen in 2019 8 miljoen euro uitgaf aan leeflonen, bedraagt dit ondertussen al 12 miljoen euro. Ook in andere grootsteden Gent, Luik, Charleroi en Brussel zien we deze evolutie. Maar liefst 40 procent van alle leeflonen worden uitbetaald aan nieuwkomers. Terwijl zij ‘slechts’ 13 procent van de bevolking uitmaken. Dit komt neer op een half miljard euro. “Onze mensen zijn hier het slachtoffer van. Nu al behandelt een maatschappelijk werker permanent maar liefst 80 tot 100 dossiers”, aldus Samyn. “Om een sterke, betaalbare sociale zekerheid voor onze mensen te realiseren, is het noodzakelijk dat deze afgeschermd wordt voor nieuwkomers.” Het Vlaams Belang ijvert ervoor onze sociale zekerheid enkel open te stellen voor nieuwkomers die minstens 8 jaar in dit land zijn, waarvan ze minstens 3 jaar gewerkt hebben.”
“De uitzonderlijk hoge kosten van massamigratie en de transfers naar Wallonië zijn onhoudbaar”
In 2022 woonde ongeveer 28 procent van de leefloontrekkers in Vlaanderen. Bijna driekwart (72 procent) van het aantal steuntrekkers woonde daarentegen in Wallonië en Brussel. Terwijl beide gewesten samen goed zijn voor hooguit 42 procent van het totale bevolkingsaantal in dit land. “Door het lakse hangmatbeleid van de Waalse besturen, ligt het aantal leefloners er dramatisch hoog”, gaat Samyn verder. “Mede hierdoor vloeit er jaarlijks 12,9 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië. Zonder deze transfers was Wallonië al lang genoodzaakt een activerend beleid te voeren, in plaats van een hangmatbeleid. Enkel een splitsing van de sociale zekerheid zal hen hiertoe aanzetten.”
“De financiële ramp die de OCMW’s in de grootsteden boven het hoofd hangt, bewijst opnieuw het failliet van het huidige systeem”, concludeert Samyn. “Ook federaal is de financiële toestand te dramatisch om deze kosten te dragen. Een paradigmashift is noodzakelijk. Tot slot is het ook geen toeval dat alle OCMW’s die aan de alarmbel trekken, bestuurd worden door socialisten. Zij symboliseren het onbetaalbare globalisme en Belgicisme.”
