Niet-verkozen ministers hollen democratische legitimiteit Vivaldi-regering verder uit
Met de benoeming van Paul Van Tigchelt (Open Vld) als nieuwe minister van Justitie is de Vivaldi-regering al aan de zevende niet-verkozen minister toe. “De federale regering had al geen Vlaamse meerderheid, maar de praktijk van niet-verkozen ministers holt haar democratische legitimiteit volledig uit”, zegt federaal fractieleider Barbara Pas. “De enige manier om dit te herstellen, is door naar verkiezingen te gaan.”
Vorig jaar duidde huidig cd&v-voorzitter Sammy Mahdi zijn kabinetschef Nicole de Moor aan om hem te vervangen als staatssecretaris voor Asiel & Migratie. Net zoals toen is met de opvolging van Vincent Van Quickenborne door Paul Van Tigchelt als Justitieminister opnieuw hetzelfde scenario gevolgd. Hiermee is de Vivaldi-regering al aan de zevende niet-verkozen minister toe. Die had bij haar aantreden al vijf onverkozenen aan boord. Frank Vandenbroucke maakte na jaren afwezigheid zijn politieke comeback en Thomas Dermine, Annelies Verlinden, Eva De Bleeker en Matthieu Michel werden uit het niets tot minister of staatssecretaris gebombardeerd. Daarnaast verving journaliste Hadja Lahbib vorig jaar Sophie Wilmès als minister van Buitenlandse Zaken. Hierdoor staat de teller van niet-verkozen ministers al op zes.
“Benoemingen van federale ministers zijn aanfluiting van de democratie”
“Er is in principe niets mis met technocraten die omwille van hun expertise tot minister benoemd worden als dit door het parlement wordt goedgekeurd”, zegt Pas. “Maar als dat structureel gebeurt bij een federale regering die al amper democratische legitimiteit heeft, is dat wel degelijk problematisch. De praktijk van niet-verkozen ministers holt de democratische legitimiteit van deze regering zonder Vlaamse meerderheid gewoon verder uit.”
Het Vlaams Belang vindt de benoemingen van federale ministers een aanfluiting van de democratie. “Die zijn niet ingegeven vanuit algemeen belang, maar vanuit partijbelang”, besluit Pas. “België is geen democratie, maar een amigocratie, waarbij schrik van de kiezer het enige bindmiddel van de Vivaldi-regering is. De enige manier om de democratische legitimiteit te herstellen, is door de stekker uit de regering te trekken en naar verkiezingen te gaan.”
