“Metissen hoeven niet op hulp van Belgische staat te rekenen”
Het Vlaams Belang stelt vast dat het Belgisch schuldgevoel tegenover Congo niet zwaar meer weegt wanneer er geen electorale, diplomatieke of economische belangen mee gemoeid zijn. “Het Belgisch establishment wentelt zich in een overdreven koloniaal schuldcomplex als het over de koloniale geschiedenis gaat” zegt Kamerlid Annick Ponthier. “Maar wanneer concrete slachtoffers van kolonialisme, zoals heel wat van de zogenaamde metissen, geholpen moeten worden, geeft ze niet thuis.”
Recent spanden vijf metissen een zaak aan tegen de Belgische overheid, wegens de koloniale segregatiepolitiek die tegen hen gevoerd werd. “Metissen zijn kinderen van gemengde afkomst, meer bepaald van een Belgische vader en Congolese moeder”, aldus Ponthier. “Zij werden tijdens de koloniale periode door de Belgische Staat weggenomen bij hun ouders en ondergebracht in missieposten. Onlangs sprak het Brusselse gerecht de Belgische Staat vrij voor deze wanpraktijken, omdat de feiten ‘verjaard’ zouden zijn.”
“De wanpraktijken van België destijds treffen de metissen nog altijd: ze leven in een juridisch vacuüm wegens gebrek aan erkenning door België”
“Tijdens de koloniale periode in Belgisch-Congo heeft de Belgische Staat zich schuldig gemaakt aan ontvoering, mishandeling, ontneming van identiteit en segregatie van de metissenkinderen van hun families, op basis van hun gemengde afkomst”, vervolgt Ponthier. “In 2018 sprak toenmalig premier Charles Michel (MR) namens de Belgische Staat hiervoor zijn excuses uit aan de metissen van Congo, Rwanda en Burundi. Vijf metissenvrouwen vonden dit echter onvoldoende en spanden daarom een rechtszaak aan tegen de Belgische overheid.”
Het parlement heeft in 2018 ook een Metisresolutie aangenomen, om het segregatiebeleid van de Belgische regering destijds te erkennen. “Deze resolutie bevatte onder meer verzoeken aan de regering om onderzoek te starten naar de rol van burgerlijke en kerkelijke overheden in de behandeling van de metissen, alsook het parcours van metissen in kaart te brengen”, besluit Ponthier. “Vele metiskinderen willen immers hun herkomst en familiebanden traceren, die destijds door de Belgische overheid zijn doorbroken omwille van de segregatiepolitiek. Het is onduidelijk wat nu al uit de bus gekomen is met die Metisresolutie, maar wel zo klaar als een klontje is het blijvend ongenoegen van de metissen.”
