“Het Belgisch asielbeleid is failliet”
“Het asielbeleid in dit land is failliet”, zegt Kamerlid Dries Van Langenhove. “Met de dag draait het asiel- en migratiebeleid in dit land verder in de soep. Te hoge instroom en te lage uitstroom zorgen voor een nijpend gebrek aan opvangplaatsen, met het gevolg dat Fedasil dit jaar al meer dan 1.000 keer veroordeeld werd.” Dit alles ondanks het feit dat de capaciteit in de asielcentra ondertussen al de kaap van 30.000 plaatsen overschreden heeft en het budget voor asielopvang ondertussen is opgelopen tot een bedrag van meer dan 680 miljoen euro.
De crisis die zich vandaag (opnieuw) afspeelt, komt niet uit de lucht gevallen en was perfect voorspelbaar: het totale aantal asielaanvragen bevindt zich immers al langer in stijgende lijn.
“Deze trend was reeds onmiskenbaar in 2018, het laatste ambtsjaar van toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) en zette zich sindsdien steeds verder door”, aldus Van Langenhove. “Ondanks deze duidelijke evolutie zijn we de opeenvolgende regeringen in een nieuwe crisis geslaapwandeld. Huidig staatssecretaris Sammy Mahdi (cd&v) wilde naar eigen zeggen stoppen met het jojo-beleid (open, toe, open, toe) waarbij (nood)opvangplaatsen werden gesloten zodra de toestroom voorbij is – en werk maken van de creatie van veel meer (buffer)plaatsen. Sinds zijn aantreden is er inderdaad geen sprake meer van ‘open, toe, open, toe’, maar van ‘open, open, open’.”
“Het echte probleem in het asielbeleid is niet dat er te weinig opvangplaatsen zijn, maar dat de instroom te groot is”
Ondertussen overschreed het opvangnetwerk van Fedasil de drempel van 30.000 plaatsen, maar ook die blijken niet te volstaan om alle asielzoekers die zich aanmelden een plaats te geven. “De instroom is te groot en die wordt door het lakse beleid van de opeenvolgende regeringen fel in de hand gewerkt”, vervolgt Van Langenhove. “Ook in het regeerakkoord van deze coalitie – en in de opeenvolgende beleidsnota’s van Mahdi – ontbreekt het aan maatregelen of zelfs maar voornemens om de instroom te verkleinen en de uitstroom te vergroten.”
De cijfers tonen onmiskenbaar aan dat België blijft behoren tot de kleine groep van geprefereerde bestemmingslanden. “Dat hoeft ook niet te verbazen, aangezien dit land, in tegenstelling tot een land zoals Denemarken, zichzelf met veel overtuiging blijft presenteren als migratiemagneet”, besluit Van Langenhove. “Daarnaast blijft er natuurlijk ook het feit dat het Europese asielsysteem feitelijk niet werkt, zoals ondertussen ook iemand zoals Mahdi moet onderkennen. Helaas worden ook aan deze vaststelling geen consequenties verbonden – of in ieder geval niet de juiste. Wie een échte en duurzame oplossing wil voor de aanslepende immigratiecrisis, kan nochtans niet anders dan kiezen voor een Europese variant van het Australische model. In plaats van te blijven uitkijken naar een fata morgana zoals het EU-migratiepact, zou Mahdi op Europees vlak mee aan de kar moeten trekken om een daadwerkelijke en noodzakelijke trendbreuk in het asielbeleid en migratiebeleid mogelijk te maken.”
