Geen Belgische oplossingen mogelijk voor Vlaamse arbeidsmarkt
Met 81.500 openstaande jobs is de Vlaamse arbeidsmarkt meer dan ooit op zoek naar werkkrachten. “Er zijn in België nochtans 1,4 miljoen inactieven”, zegt Vlaams Parlementslid Ilse Malfroot. “In plaats van weer naar het buitenland te kijken voor oplossingen, moet eerst deze grote groep mensen geactiveerd worden.”
De arbeidsmarkt in Vlaanderen is meer dan ooit op zoek naar werkkrachten. Zo zijn er maar liefst 81.500 vacatures die openstaan. Er is zowel een tekort aan leerkrachten en verzorgend personeel als aan schoonmakers en industriële technici. Het personeelstekort is zodanig groot dat sommige bedrijven hun activiteiten moeten terugschroeven, niet alle vakken op school onderwezen kunnen worden en sommige treinritten zelfs afgeschaft worden omdat er niet voldoende personeel is. Maar om de krapte op de Vlaamse arbeidsmarkt op te lossen, dacht VOKA aan meer arbeidsmigratie. De VDAB opperde zelfs om verpleegkundigen uit het Afrikaanse Togo te gaan halen.
“Het fundamentele probleem in België is dat de arbeidsmarkt in Vlaanderen, Wallonië en Brussel compleet verschillend is”, zegt Malfroot. “Vlaanderen kent een enorme krapte en heeft werknemers tekort, terwijl er in Wallonië en Brussel hoge werkloosheid en inactiviteit heerst. Een unitair arbeidsbeleid houdt dan ook geen steek.”
“Onze arbeidsmarkt heeft geen nood aan nieuwe migranten”
Er zijn in België echter 1,4 miljoen mensen tussen de 25 en 64 jaar die inactief zijn. “Binnen deze groep zijn allochtonen en mensen uit Brussel of Wallonië oververtegenwoordigd”, aldus Malfroot. “Het is dan ook hallucinant om nieuwe arbeidsmigranten te laten komen, terwijl er op dit moment zo veel Walen en Brusselaars met een uitkering betaald door de Vlaming thuis zitten.”
Volgens het Vlaams Belang is het essentieel om werken lonend te maken. “België kent de grootste belastingdruk van de OESO waardoor mensen niet genoeg overhouden van hun arbeid”, besluit Malfroot. “Met de jobbonus werd een eerste stap gezet om de kloof tussen werken en werkloosheid te vergroten, maar dit volstaat niet. Er zijn grote fiscale hervormingen nodig die het federale kibbelkabinet onmogelijk kan realiseren. Daarnaast moet men beter optreden tegen fraude en de werkloosheidsuitkering beperken in de tijd voor -50’ers.”
