Gebrek aan beleid zorgt voor meer daklozen

In onze grote steden zijn de vele tientallen daklozen die zich in stations of onder luifels van openbare gebouwen te slapen leggen een herkenbaar fenomeen. “Het is het topje van de ijsberg”, zegt Kamerlid Ellen Samyn. “Door de stijgende armoede en ongebreidelde migratie wordt de situatie met het jaar erger. Het is een sociale epidemie die maar niet onder controle geraakt bij gebrek aan doortastend beleid.”

Er zijn geen exacte cijfers en de gegevens die circuleren zijn gissingen. In Brussel alleen al zijn het er een flink stuk meer dan 4.000 en is één vijfde van hen tussen de 18 en 25 jaar. “Door de krapte op de huizenmarkt en de sterk stijgende huurprijzen neemt hun aantal jaarlijks toe”, aldus Samyn. “Nochtans zijn er tal van maatregelen die de overheid neemt, gaande van het verlenen van een leefloon tot het geven van een installatiepremie voor wie wel een onderkomen vindt. Het aantal personen die daarop de laatste jaren een beroep deed is in sterk dalende lijn. Van een goeie 9.600 in 2017 waren er dat in 2020 nog maar 6.800, een daling met bijna 30 procent.”

“De groen-linkse politiek importeert armoede en daklozen, en dat is iets waar het Vlaams Belang steeds voor waarschuwde’

“Dat wijst er op dat het aantal beschikbare huizen onvoldoende is, en dat is een rechtstreeks gevolg van de ongebreidelde massamigratie van de laatste decennia”, vervolgt Samyn. “Zo ongeveer de helft van de daklozen in dit land bevinden zich illegaal op ons grondgebied. Er komen veel meer mensen bij dan er huizen kunnen gebouwd worden. De toestand is vooral in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en Wallonië met uitschieters in Henegouwen en Luik, schrijnend.”

De installatiepremie, die vrij mag gebruikt worden om zich te ‘installeren’ in een nieuwe woonst, bedroeg in 2020 1.270 euro en is ondertussen opgetrokken tot 1.420 euro. “Het gaat allerminst om een grondige aanpak van het probleem”, besluit Samyn “Daarvoor moet de massamigratie stoppen en moeten er structurele maatregelen komen om diegenen die een wettelijk verblijf hebben ook een waardig onderkomen te bieden. Ook heel wat gezinnen zijn het slachtoffer aan het worden van de wooncrisis. Het kan niet dat kinderen op straat moeten slapen.”