Afgewezen asielzoekers konden verblijf in opvangcentra jaren rekken
Afgewezen asielzoekers konden lange tijd via een achterpoort in de wetgeving in opvangcentra blijven zitten om hun verblijf in ons land te rekken. Dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (cd&v) nu pas paal en perk wil stellen aan die praktijk, komt voor het Vlaams Belang veel te laat. “Na jarenlang wanbeleid wordt er één van de vele achterpoortjes gesloten”, zegt fractievoorzitter in de Kamer Barbara Pas. “Wij vragen al sinds jaar en dag om te verhelpen aan al die achterpoortjes.”
Om langer in het land te kunnen verblijven konden uitgewezen asielzoekers en de organisaties die hen ondersteunen steeds opnieuw andere verblijfprocedures te blijven opstarten, zoals regularisaties of gezinshereniging. “De waanzin voorbij”, aldus Pas. “Het is de logica zelve dat personen die geen asielaanvraag meer hebben lopen, niet meer op onze kosten in de opvang kunnen verblijven.”
“Een logische maatregel, maar het probleem moet bij de wortel worden aangepakt: bij de instroom”
Jarenlang werd in dit land afgewezen asielzoekers de mogelijkheid geboden om het lakse systeem te misbruiken en hun verblijf in asielcentra te rekken. In het parlement haalde de Moor gisteren zelf het voorbeeld aan van een zevenkoppig gezin dat al veertien jaar in de opvang verblijft. De ouders hadden al een negatieve asielbeslissing op zak, maar deden telkens nieuwe aanvragen op naam van de kinderen. Ook dienden ze een aanvraag voor medische en humanitaire regularisatie in. “Met een federaal budget van 679.227.000 euro en een naar schatting gemiddeld aantal van 31.000 opvangplaatsen, kost één plaats jaarlijks 21.910,55 euro”, berekent Pas. “Vermenigvuldig dit met het aantal gezinsleden (zeven) en het aantal jaren dat het misbruik duurde (veertien) en je weet dat dit alleen dit gezin de belastingbetaler al 2.147.233 euro heeft gekost.”
“Kamerlid Theo Francken (N-VA) schreeuwt hierover nu moord en brand, maar als staatssecretaris voor Asiel en Migratie had hij geen enkel probleem met het bestaan van deze achterpoortjes”, besluit Pas. “De Moor wil nu wel plots komaf maken met deze wantoestand, maar dat is vooral in de hoop om in de opvangcentra duizend bedden vrij te krijgen. Zolang ze de problematiek niet bij de wortel, bij de instroom, aanpakt, zal ze echter blijven dweilen met de kraan open.”
