Federale overheid en deelstaten schuiven elkaar facturen door
De federale en de regionale regeringen sturen steeds meer en steeds grotere facturen naar elkaar toe. “Niemand voelt zich geroepen om bijvoorbeeld de facturen van de boosterprik, de plastiektaks, de kinderbijslag of de telecomlicenties op zich te nemen”, zegt Kamerlid Wouter Vermeersch. “Het is een zoveelste bewijs dat België helemaal niet werkt en de communautaire twistpunten steeds groter worden.”
Er is een sterke onverdeeldheid van een aantal begrotingsposten zoals de RIZIV-kosten ten gevolge van de coronapandemie (740 miljoen), de plastiektaks (156 miljoen), de COVID-19-vaccins en de preventie (302 miljoen en 124 miljoen), de verdeling van de middelen tussen de verschillende overheden binnen de zesde staatshervorming waarover thans discussie bestaat zoals de kinderbijslag (489 miljoen), de middelen van het ETS-systeem (430 miljoen) en de UMTS-licenties (39 miljoen) en de minderinkomsten uit het Europees Herstelfonds (1,35 miljard).
“Samen goed voor 3,6 miljard aan onverdeelde rekeningen”, aldus Vermeersch, die de kwestie meermaals voorlegde aan staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeker (Open Vld). “En we mogen ervan uitgaan dat er nog meer dossiers boven water zullen komen.”
“De federale overheid en deelstaten slagen er niet in akkoorden te sluiten die budgettair nochtans belangrijk zijn”
“Deze onverdeelde facturen hebben weliswaar geen impact op het tekort van de overheid in zijn geheel omdat het kosten zijn die binnen dat geheel naar elkaar worden geschoven”, vervolgt Vermeersch. “Maar ze beïnvloeden natuurlijk wel de tekorten van respectievelijk de federale en de regionale overheden. De vraag is steeds wie de kosten voor zijn rekening neemt.”
“Het zogenaamde 'samenwerkingsfederalisme' in dit land werkt duidelijk niet en komt de financiële geloofwaardigheid van dit land hoegenaamd niet ten goede”, besluit Vermeersch. “Het doorschuiven van facturen toont aan dat de verhoudingen tussen de verschillende niveaus in dit land steeds problematischer worden. Men slaagt er alsmaar moeilijker in om samenwerkingsakkoorden af te sluiten. En daarnaast toont het ook afdoende aan dat de financiële toestand in dit land steeds krapper wordt. De regionale schulden en tekorten worden, vooral in Wallonië en Brussel, stilaan onhoudbaar.”
